خانه های هوشمند در آینده می توانند علائم حیاتی صاحب خانه را چک کنند. اگر صاحب خانه زمین خورد، متوجه شوند و بررسی کنند که حال جسمانی اش خوب است یا نه و همچنین اطرافیان را سریعا در جریان بگذارند.

یکی از حوزه های رو به پیشرفت و البته جذاب و کاربردی فناوری، خانه هوشمند است. ایده اولیه این بود که خانه و لوازمی که در آن هستند، به نحوی طراحی شوند که صاحب خانه بتواند از راه دور آن ها را کنترل کند و بدین ترتیب، بهترین الگوی مصرف انرژی را با کم ترین هزینه داشته باشد.

حتی در نمونه هایی که از خانه هوشمند ساخته شد، البته در مقیاس های نه چندان بزرگ، لوازم خانه به اینترنت متصل می شدند و صاحب خانه می توانست با استفاده از یک گوشی همراه یا رایانه، بر عملکرد آن ها نظارت داشته باشد.

سیستم با کارهای روتین هر خانه هماهنگ می شد و در مصرف برق صرفه جویی می کرد. اما ایده خانه های هوشمند همچنان در حال گسترش است.

مطالعات و آمارها نشان می دهند که جمعیت افراد مسن در حال افزایش است و باز آمارها نشان می دهند که بسیاری از سالمندان تنها زندگی خواهند کرد.

به گزارش دیسکاوری، کنار هم گذاشتن این آمارها و فناوری رو به پیشرفت خانه های هوشمند، گروهی از محققین انگلیسی را به فکر ساخت خانه ای انداخته که بتواند حال صاحب خانه را هم جویا شود!

یوهان سیائو، از دانشگاه هرت فوردشایر انگستان، سرپست این پروژه است. آن ها تصمیم گرفته اند خانه ای طراحی کنند که علائم حیاتی صاحب خانه، مثل دمای بدن و ضربان قلب را چک کند.

وی می افزاید: «در مواقعی که مثلا فرد از حال می رود، خانه به سرعت آن را تشخیص می دهد و علائم حیاتی را چک می کند ببیند آیا فرد در حالت شوک به سر می برد یا حالش خوب است.

همچنین خانه برای افرادی که نام خود را در سیستم ثبت کرده باشند، به عنوان کسانی که می خواهند از حال صاحب خانه با خبر باشند، سریع پیام می فرستد و آن ها را مطلع می کند.»

اما سیستم چه طور کار می کند؟ در واقع یک مچ بند به دست فرد بسته شده که به طور بی سیم با سیستم خانه در ارتباط است.

اطلاعاتی که از این مچ بند ارسال می شود، در شبکه ای امن قرار می گیرد و افراد خاصی که از قبل به آن ها اجازه داده شده، می توانند دائم به این اطلاعات دسترسی داشته باشند.

یکی از مشکلات نمونه های فعلی مچ بندهای سنجش علائم حیاتی، اندازه آن ها است. گروه سیائو در تلاشند اندازه این مچ بندها را کوچک کنند تا استفاده از آن برای افراد ساده باشد.

به علاوه گروه می خواهند در آینده نزدیک، امکانات دیگری هم به سیستم اضافه کنند، مثلا این که وقتی فرد مبتلا به آلزایمر از خانه خارج شود و احتمال گم شدنش وجود داشته باشد، سیستم هشدار به راه بیافتد.

بودجه ای که دولت در اختیار این گروه قرار داده، سیائو و همکارانش را قادر می سازد با یک موسسه تحقیقاتی مستقل به نام گروه بی.آر.ایی کار کنند و بتوانند ابزارهای طراحی شده خود را در خانه های واقعی مورد آزمایش قرار دهند.

البته این ایده فوق العاده ای است، اما استفاده از آن در ابعاد بزرگ و گسترده، ممکن است مسائلی مانند حریم خصوصی و امنیت را با چالش مواجه کند. با این حال سیائو معتقد است استفاده از این سیستم می تواند جان عده ای از سالمندانی که تنها زندگی می کنند را به موقع نجات بدهد و این مهم ترین چیزی است که باید به آن فکر کرد.